---

De Shackleton Tour die ze maakten, is genoemd naar een Britse ontdekkingsreiziger uit het begin
van de vorige eeuw, die evenals Roald Amundsen en Robert Scott gegrepen was door het
Zuidpoolgebied, maar daar ook met schipbreuk en ontberingen te maken kreeg.
Na een vlucht naar Buenos Aires , met onder meer een bezoek aan een hele bijzondere begraafplaats
met hele grote graftombes en het graf van Evita,
ging de reis naar de meest zuidelijke stad ter
wereld, Ushuaia in Argentinië, een wintersportplaats dat aan het uiteinde van het Andesgebergte
ligt. Daar begon de expeditie op de Explorer, een schip van 72 m. lang, met 154 mensen aan boord
van 18 nationaliteiten, waarvan 91 passagiers.  
De reis was een verjaardagscadeau voor Marga, omdat ze gek is op pinguïns en Pieter 'mocht mee'...
Het eerste doel was de Falkland eilanden te bezoeken. Daar nestelen de pinguïns op de rotsen, ze
worden 'rockhopper' genoemd, ze zijn zo 'n 65 cm. groot en vormen paartjes voor het leven. Een
mooi bijpassend muziekje, Ede Staal zong: Salstoe altied bie mie blieve"n, lutje wicht!
Een andere soort was de Gentoo of Ezels pinguïn die iets groter is en nestelt op kiezelstenen. Ze
vangen elke dag zo 'n 10 kg. vis. En de Magelhaen pinguïn die in holen leeft’
De meest bedreigde vogel
soort daar is de wenkbrauw albatros, er verdrinken duizenden vogels door
de Japanse vismethode van lijnen met haken  .( Lijnvisserij)
Tijdens een wandeling met de meereizende ornitholoog werden Magelhaen pinguïns gezien, ze
maken een hol en leven solitair.
Op reis naar het eiland South Georgia werden walvissen ,  zuidkapers, gezien, deze was 16 m. lang   
en weegt 60 ton, uit zijn vele zeepokken bleek dat het al een ouder exemplaar was.  
Prachtige beelden, op de film begeleid door 'What a wonderful world' van Louis Armstrong.
Bij South Georgia willen ze een fjord binnen varen, maar het wordt opeens heel slecht weer, het
begint te stormen en ze gaan beschutting zoeken. Deze dag komen,net als de dag ervoor, er maar 10
mensen aan tafel , de rest is zeeziek, we
horen  'Riders on the storm'.
Zoveel geweldige beelden kregen we te zien: een heel fotogeniek landschap, lijkend op het Noorse
Fjorden gebied, er werd gewandeld over een gletsjer, 1400 m. naar boven, 6 uur lopen in de stilte,
een hele ervaring. Zeeleeuwen met een harem van 20 vrouwen, rendieren waarvan de voorouders
hier naar toe zijn meegenomen door de
Noren, koningspinguïns met pluizige jongen die tot hun 2e
jaar gevoerd worden, zeeolifanten met 3,5-tot 5 ton spek, reuzenalbatrossen met een vleugelwijdte
van 3 á 4 m., een luipaardzeehond die een pinguïn te pakken krijgt.  
Er werd nog veel meer wetenswaardigs bij verteld over de dieren en bijvoorbeeld de locaties waar
de Noren een walvisvaarders station hadden, het eiland waar de bemanning van ontdekkingsreiziger
Shackleton 630 dagen moest overleven en wachten op de redding, en de begraafplaats van
Shackleton op Gryt Vicken
.
Maar toen... Op 180 km. van Antarctica kreeg de Explorer met steeds meer ijs te maken, het was
een veld golvend pakijs van 1,5 m. dik. Een paar uur later was er een stip op de radar te zien, een
grote ijsberg. Het schip raakte heel sterk ijs en scheurde onder de waterlijn open.                            
Er werd een S.O.S. alarm uitgestuurd en er werden noodsignalen gegeven. Iedereen moest zijn
zwemvest pakken, want er stroomde water in het schip. Het schip maakte slagzij en er werd uit alle
macht geprobeerd het gat te dichten. De kapitein deed het goed, het schip kon uit het ijs varen
zolang de hoofdmotor werkte. Toen het bevel kwam om het schip te verlaten, moest er overgestapt
worden in rubberboten en reddingsboten. Zeven en een half uur werd er rondgedobberd en sommige
mensen raakten onderkoeld. 6 uur na de redding
zonk de MV Explorer.  
De Jannenga's werden opgepikt door de Nord Norge, even daarna stak er een zware sneeuwstorm
op, wat een geluk dat ze die niet in de open bootjes over zich heen gekregen hadden!
Alle eigendommen liggen nu op de bodem van de oceaan, 1500 m. diep. Er werd meteen een
kleding  inzameling gehouden onder de gasten van het schip, en men werd afgezet op een Chileense
luchtmachtbasis op Antarctica, waar noodbedden in een sporthal waren neergezet. Met een
Hercules, vrachtvliegtuig van de Chileense luchtmacht, werd naar de vaste wal gevlogen in Zuid
Chili, daarna nog 4000 km. noordelijker, de warmte tegemoet in Santiago de Chile.
Terug op Schiphol was het een emotioneel weerzien met de familie, die erg in spanning had gezeten
na de eerste berichten dat het schip gezonken was. Hierbij hoorden we de muziek van Rod Stewart:
I am sailling in stormy waters...
Hierna konden er nog vragen gesteld worden, zoals: 'Hebben jullie er trauma's aan overgehouden,
want jullie zijn toch heel dicht bij de dood geweest  en zouden jullie weer terug willen? '
Ze willen graag nog eens de reis afmaken, want eigenlijk zijn ze maar tot de 11e vaardag gekomen,
terwijl ze nog een week hadden zullen varen. Ze zijn al begonnen met sparen... En het verwerken
van de gebeurtenissen ging ook door het samenstellen van de film ( met  gekregen materiaal van
medepassagiers van wie de foto- en filmapparatuur niét op een diepte van 1500 m. lagen...) en het
geven van lezingen, zodat je het steeds weer beleeft.  
De voorzitter bedankte Pieter en Marga voor het indrukwekkende verhaal, prachtige beelden en
mooie muziek en Pieter bedankte ons dat hij de natuur en het avontuur met ons mocht delen, zodat
ze weer een stapje dichter bij de verwerking konden komen.