Een hele hijs!!!

Poeh poeh, eindelijk ligt onze Bofkont in het water.
Ik zie haar gewoon kwispelen, echt waar. Oh nee, dat gehobbel komt, omdat ze geen mast heeft. De vorige eigenaars hebben meer dan 18 jaar rondgevaren als motorboot. Vandaar de motorbootmast...

Wij nemen haar eerst mee naar onze vaste ligplaats in Amsterdam.
Daar krijgt ze me toch een beurt?.
Met echt schoon en fris water, wel te verstaan.
Ze lag heel de winter op de kant in Haarlem.  De vorige eigenaar was ziek en heeft er niet veel aan kunnen doen de laatste anderhalf jaar.
Wij wilde omdat ze toch op de kant moest blijven in verband met het ontbreken van het roerblad, aan de slag met ons nieuwe bootje.
Hebben haar werkelijk UITGEMEST, en heel veel weggegooid.
Gordijntjes gewassen, bekleding gereinigd enz enz.

Ook de buitenkant willen we goed aanpakken.
Eerst maar eens wassen,,,,
Maar,,, je kunt er geen druppel water pakken.
Behalve uit de plomp dan. En daar is ze provisorisch mee gewassen .
Zelfs daar knapte ze een beetje van op.
Dan toch maar proberen met was en cleaner..
Ze gaat er beter mee uitzien maar nog niet naar onze wens.

Meer eerst dus als nu schitterende roerblad eronder zit, naar Amsterdam, de hele boot word daar grondig schoongemaakt.
Alles wat maar nat kon worden heeft water gezien.

En dan komt DE GROTE VERHUIZING, al onze spulletjes die we van de vorige boot hebben kunnen meenemen maakt een autotochtje vanuit Diemen naar Amsterdam N.
En wat kan er veel in, in zo’n klein bootje!!. Heb zelfs nog ruimte over!
Langzaam maar zeker word het weer wat gezellig binnen.
Er moet nog veel vernieuwd worden, maar daar gaan we  in de herfst aan beginnen.

Na de grote verhuizing , als ze schoon genoeg bevonden word, komt fase twee, het ophalen van de mast. Die heeft zo’n 10 jaar, opgeslagen gelegen in een loods in Aalsmeer. Hoog en droog hebben we al gezien.
En de 8 jaren daarvoor lag die bij de eigenaar in de garage.
Op een zonnige dag, hoe kan het ook anders de hele zomer was zonnig, gaan we vroeg op pad. We willen als het even kan overdag heen naar Aalsmeer en in de nacht terug via de staande mast route , met de mast omhoog dus, in convooi door Amsterdam.

We kijken ons ogen uit als we smorgens heel vroeg onder de spoorbrug van Amsterdam doorvaren, zo de grachten op.
Altijd door Amsterdam gevaren in het donker, wat een ervaring om er ook eens bij daglicht doorheen te varen.
Jammer is wel, dat het nog zo vroeg is, niemand ziet ons...
En dat, terwijl we oh zo trots zijn op ons witte wondertje..

De eerste bruggen die we nemen, zijn zenuwslopend. Kunnen we eronder door? Zijn we niet te hoog, is die brug niet te laag?. STOP,,, STOPPPPP.
OH gelukkig, het was gezichts bedrog. Natuurlijk hebben we metingen gedaan, en heel Amsterdam uitgeplozen op de kaart qua hoogtes. Maar soms lijken die bruggen wel heel laag. Het gaat goed, alles past, en wij kunnen verder genieten.

Tegen de middag komen we in de haven waar de mast al op ons ligt te wachten.
Die hadden we een week  van te voren al klaar gemaakt.
Alle vallen en schoten vernieuwd, stagen gecontroleerd, nieuwe l lampen ,nieuwe windex ,windvaan,  nieuwe mast katrolletjes enz alles erop en eraan.
De mast glimt weer, want wat was ie vuil zeg. Dat hadden we even niet gezien toen ie zo hoog aan het plafond hing.
Gelukkig was op deze locatie water in overvloed...

We moeten even wachten tot een motorboot onder de kraan vandaan gaat en dan zijn we aan de beurt.
Eerst maar eens een gesprekje met de monteur, die daar staat.
We maken water, en waar komt het vandaan?. Ik ga kijken beloofd hij.
Eerst maar eens die mast...

Oke dan, wij zijn er klaar voor om de mast te ontvangen.
Huhh , wat gaat daar nu gebeuren, wat doen die mannen daar?
Wij verwachtte dat de mast met de kraan erop gezet zou worden?.
Maar met vereende krachten tillen drie mannen, waaronder mijn eigen schipper onze mast op de schouders , en sjokken naar  onze boot.
Met een beetje duwen en schuiven, wat hoger, wat lager, meer naar links, nee meer rechts ligt de mast veilig en wel aan boord.
De mannen blij, en wij ook.


Oké, nu gaan we in de kraan, om naar het probleem van de lekkage te zoeken en langzaam komt onze lm boven water.
De monteur ziet waar het water vandaan komt. Het bedrijf, wat de zg. Nieuwe schroefas heeft gemonteerd heeft vergeten er vetkoord tussen te doen.
De monteur verhelpt het euvel, het zweet loopt hem van het voorhoofd terwijl hij werkt in de gloeiende zon ,en ziet nog een probleem. De afvoerslang van de zelflozende kuip zit los. Goeie grutten, we hebben geluk gehad ,wat als,,,
We betalen de rekening, blij dat de lekkage is opgelost.


Het plan is dus nu om de mast , die nog steeds op de boot ligt, op te zetten, iets wat wij verwacht hadden van de havenmannen en de kraan, een goede combinatie. Maar , schipper is niet voor een gat te vangen, hij gaat het gewoon zelf doen.... ja CAR, de vorige eigenaar heeft gezegd dat ie de mast alleen omhoog en omlaag deed in voorjaar en najaar. Dus wat hij kan, kan ik ook.

De zenuwen gaan mij nu opspelen, drie mannen moesten die mast aan boord sjouwen en jij denkt hem alleen omhoog te krijgen?.
Enfin, ik laat mijnheer maar even, in de hoop dat ie van het plan afziet.
Ik had toch beter moeten weten . Mijn man gaat stug door met voorbereidingen treffen. Hij haalt op een moment een soort van touwtje met katrolletjes te voorschijn waarmee hij de mast wil ophijsen.

Nou moet je toch ophouden Wim, dit is niet oké meer. Veel te klein, veel te dun,  veel te,,, ik kom niet meer uit mijn woorden, zo eng begin ik dit te vinden.
Maar mijn Wimmie begint rustig aan de aangehaakte touwtjes te trekken, en ik voorzie ongelukken.
Ik word boos van zoveel starrigheid en loop van het terrein af.
Blijkbaar een sein voor Wim om te stoppen met zijn poging die mast omhoog te krijgen. Hoe krijgen we die mast nu mee, vraagt hij mij.
Gewoon bovenop het dak, zoals bedoelt bij een motorsailer, mopper ik.

Dat valt dus nog  niet mee, om die mast naar voor te krijgen zodat het hele zaakje een beetje in evenwicht is. Het lukt ons niet, en besluiten dan maar de mast te laten uitsteken. Gelukkig is het niet al te druk meer op het water.
En zo gaan we op weg. Manoeuvrerend tussen de smalle steigers , van dit kleine haventje door. Daar moeten we een hoek om, waar een woonark ligt, het lukt net aan, om de bocht om te  komen met die lange mast . Maar het is gelukt, en zo varen we, wederom met daglicht door de Amsterdamse grachten naar onze thuishaven.
En weer is het spannend bij iedere brug of we eronder door kunnen.
We zijn 2.40 cm hoog nu ongeveer, daarmee kom je dus door Amsterdam.

Tegen de avond zijn we “thuis”. En komen de eerste nieuwsgierigen naar de boot.
Ik besluit naar huis te gaan, en Wim blijft met een paar mannen op de boot achter. Natuurlijk hoopt ie op hulp om die mast omhoog te krijgen.
Net als het schemert krijg ik via Whatsapp foto’s binnen. De mast staat, en alle navigatie lichten doen het. Met een triomfantelijke schipper ervoor.

Tsjonge jonge, wat een hijs was dat. Het heeft bloed zweet en een stukje uit de boot gekost. Want met zoveel verschillende mannen een klus klaren?
Toch ben ik ze allemaal dankbaar. Want onze Bofkont met fiere mast rechtop.
Ze oogt als een plaatje...

Opgeschreven door Carla, en jawel ,nog steeds samen met schipper Wim!